Tweekarspelen Kunstroute 26 - 27 maart en 2 -3 april 2022 van 11:00 tot 17:00 uur

Every portrait that is painted with feeling is a portrait of the artist, not of the sitter. (Oscar Wilde)

De onderstaande link bevat een kleine docu over de restauratie van de oude gebrandschilderde ramen van de voormalige LTS te Winschoten. Het verhaal gaat over de 36 glas-in-lood panelen met 15 gebrandschilderde gemeentewapens en techniek die in erbarmelijke staat werden aangetroffen en daarna weer in volle glorie werd hersteld. Een heerlijke uitdaging waar ik met veel plezier aan heb meegewerkt. In een lichtbak van 10x 2,5 meter ( gemaakt door de leerdlingen van het Dollardcollege Campus Winschoten) is het geheel teruggeplaatst in het tegenwoordige woon-zorgcomplex Emmaheerdt https://youtu.be/R7ALRT4DKck

Whats in a Name ??? Iemand zei ooit tegen me dat ik de betiteling van mijn schilderijen nodig moest aanpassen.’Want, zo zei hij, ‘het is niet alleen het plaatje wat men koopt maar ook het gevoel, de emotie en het drama wat er in schuilt....’ Misschien heeft hij gelijk. Er zijn genoeg schilderijen met een heel verhaal over de maker erachter.. Liefdesverdriet, geloofs-struggles, familieproblemen, depressie.... Neem van Gogh maar es als voorbeeld.. die man had alles ! Dus kijk ik opnieuw naar deze Ram... Waarom gekozen voor dit dier, waarom de cirkel, waarom de bozige blik, waarom al die kleuren ...... ???????? Als ik naar de ups-en downs kijk in mijn leven dan schieten plaatjes tekort en kan ik beter schrijver worden, van een boek dat zich waarschijnlijk niet eens laat lezen. en kijk ik naar het moment van nu, dan zou ik jullie vervelen.. Dus hoe voel ik me dan ?? mwaoh, best prima eigenlijks ...gewoon gewoon... en met die gedachte en bovenstaande in m’n achterhoofd noem ik het schilderij : “ Bèèèèèhhhhh ! “

🖼KUNST OP EZELS IN CENTRUM STADSKANAAL🖼 “kleurrijk fladderen” staat bij Restaria Menistenplein in ons centrum. Herma verteld wat ze met haar kunstwerk voor ogen had: Mijn naam is Herma Arensman, de maakster van het werk “kleurrijk fladderen”. Het is inmiddels al even geleden dat ik werd benaderd door de leden van de Pop-Up Galerie om een uurtje te babbelen en raakte enthousiast door hun ideeën. Parallel aan de Pop-Up loopt ‘Kunst op de Ezels, een leuk initiatief en project waaraan ik graag meewerkte. Het schilderij “kleurrijk fladderen” is gemaakt met acryl èn olieverf op een aangeleverd paneel. Wat ik hiermee voor ogen had was vrolijkheid, zon en een zomerse middag. Het heerlijke gebakje en kop koffie op het terras, terwijl een musje neerstrijkt op de leuning van een stoel. 😊 Ik woon in Winschoten, en schilder inmiddels een jaar of twintig, meestal met olieverf maar merk dat ik nu ook wel naar andere manieren grijp om mijn ideeën te verbeelden. Ik ben autodidact, en nog steeds ontwikkelen de penseelstreken zich als vanzelf. Ze veranderen en groeien mee zoals ook de onderwerpen die ik kies. De realistische dierenportretten krijgen meer kleur of worden vervangen door bomen of boten. Het is een proces waarin ik ook mezelf soms verras. Naast het schilderen maak en restaureer ik brandschilderwerken. Dit is een volledig andere techniek en kan zowel traditioneel (zoals men ze aantreft in o.a kerkgebouwen) als speels. Dit laatste ben ik nu met plezier aan het onderzoeken. Neem gerust een kijkje website : www.herma-arensman.com Facebook : Herma Arensman, Instagram : https://www.instagram.com/art_herma_arensman/ Ik schilder vanuit vrijheid, maar ook in opdracht.

“Smaakjesthee?” vraagt ze uitnodigend terwijl ze in de keuken kokend water in de theepot giet. Met een half vragende blik glimlachend achterom kijkend laat ze op mijn goedkeurend gegrom wat geurige theekruiden in de pot zakken. “Ga je mee buiten zitten?” gaat ze verder en zet daarop koers naar de kleine patio achter het huis. Loshangende slierten zachtglanzend en rossig haar achtervolgen haar terwijl ze me voorgaat naar de knus ingerichte kleine binnentuin. Op de verweerde tafel die voor de brede houten bank staat zet ze twee oorloze kommetjes neer, voor elk een en terwijl de thee de tijd krijgt om op smaak te komen gaat Herma er op haar gemakje bij zitten. Iets meer dan vijftig jaar terug stond haar wiegje in de Stad aan het Haringvliet, dat ondanks de naam een minidorpje is, een kleine havenplaats op het Zuid Hollandse Goeree-Overflakkee. Met half Groningse, Onstwedder wortels, verhuisde de dan 16-jarige Herma Arensman terug naar het moederland, terug in de zware klei, een hele omslag voor de tiener van toen, ingrijpend ook. Ze zocht en vond haar draai in het Noorden, meerde meerdere keren af in het Oost-Groningse en heeft nu aan de Venne – een drooggelegd stads-kanaal – haar anker laten vallen. Terwijl ze onze theemokjes vult verhaald ze verder over haar leven tot nu toe. Over haar werkervaring en veelzijdige interesses, niet en nooit te beroerd om telkens nieuwe uitdagingen aan te gaan, benieuwd en bereid nieuwe routes te verkennen, het past ook wel een beetje bij haar karakter. Ze is niet bang “never hesitate to trade your cow for a handful of magic beans” is een van de door haar gebezigde uitspraken. Het is een fantasievolle en kunstzinnige vrouw die vanuit haar hart schildert en creëert maar tegelijk toch nog wat terughoudend is, beter gezegd was, want sinds april van dit jaar timmert ze nu aan de weg met haar gebrandschilderde glaswerk en realistische schilderwerken. ‘Kunstjesmaker’ noemt ze zichzelf bescheiden, deze moeder van Jasper & Jeroen, twee grote stoere en sportieve tienerknullen. “Als tiener begon ik mijn veelzijdige carrière in de instellingskeuken van de Molenhof in Oude Pekela” vertelt ze terwijl ze de thee bijschenkt, “daar vandaan heb ik een interessante culinaire route gevolgd, van de kombuis op een cruiseschip tot aan een middeleeuwse keuken in klein Zwitsers kasteeltje.” Via verrassende omwegen kwam ze tenslotte als Paraveterinair terecht bij een bekende dierenkliniek in Winschoten waar ze als paardestaarttiener bescheiden op de achtergrond haar werk met veel liefde verrichtte. Een van de artsen was een bekend en kundig houtkunstenaar die bij haar de liefde voor dieren en kunst verder heeft laten opgloeien. Ze begon met het portretteren van huis- en boerderijdieren en probeerde in elk werk het eigen karakter vast te leggen en tegelijk een klein stukje van zichzelf daarin te verwerken. “En toen kwamen de kindjes..” en was dat het moment om met liefde full-time het moederschap in te gaan. Werkkamer werd kinderkamer en Herma verkaste met haar spullen onder pannendak en rommelzolder tot het moment weer aanbrak dat de Lachende Varkens, de Statige Schapen en Kloeke Hanen terug op het doek verschenen. Schotse Hooglanders die snuivend in de mist vereeuwigd werden, Koele Leeuwen die streng doch rechtvaardig de wereld inkijken maar ook prachtige Oost-Groninger landschappen van formaat tot gebrandschilderde dierenfiguren op handzaam formaat. Terwijl ik mijn theemok leeg laat ze me haar laatste creatie, een raaf, zien, een prachtig gelukt werk. Voor ik vertrek neemt ze me nog even mee haar atelier & kamer in en toont ze me de trots de door haar vereeuwigde Impala. Ik pak daarop mijn camera en vereeuwig beiden – zowel de Impala als ‘Kunstjesmaker’ Herma.